INFORMACIÓN

ESCOITAR / DESCARGAR

CARÁTULA DO DISCO

Sol que alumea as tréboas dos fondos sofrimentos,
voz que doutros espacios nos vén eiquí a falar.
Na múseca dos soutos, no sospirar dos ventos,
no marmurar dos ríos e no muxir do mar.

Por eso en longas terras de coitas e de dores
os fillos de Galicia morrendo tristes van.
Tornade acó, emigrantes, voltade á vosa terra,
que a nosa Patria berra. Hai tanto que arranxar.

Facer ao escravo libre, botar da casa a fame,
que o que traballa gane, que todos teñan pan.
Que o trigo encha as artesas, que fuxan os doores
que non haxa señores, que veña a libertá.

¡Quen dixo que era probe a rica Terra nosa,
quen dixo que saudosa, quen tanta crueldá!
A nosa Terra é nosa, a nosa espranza é nosa.
Cómpre facer xusticia. Xa é hora de falar.

Galicia, nome santo que dixen con ledicia
de neno e que hoxe lembro co lume da pasión.
Cando morrer eu vaia o nome de Galicia
direino misturado co nome do meu Dios.

Tamén aparece en:

Nin rosmar un laído
Lembranza
Concerto en Taragoña